رباعیات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان، گردی چو سر زلف مشوش، سلمان؟

2 گر طلعت شاهد قناعت بینی زلفش به کف آر و خوش فروکش سلمان

1 عمری ز پی کام دل و راحت تن گشتیم و ندیدیم جز از رنج و محن

2 درد آمد و گفت از بن دندان با من: راحت طلبی به کام، دندان بر کن

1 عالم همه سرنگون توانم دیدن خود را شده غرق خون توانم دیدن

2 جان از تن خود برون توانم دیدن من جای تو بی تو چون توانم دیدن؟