قطعات در دیوان اشعار سلمان ساوجی

1 شاها از میان جان و دل بیگاه و گاه من دعایت با دعای قدسیان پیوسته‌ام

2 با وجود ابر احسانت که بر من فایض است راستی از منت دور فلک وارسته‌ام

3 ای خداوندی که رنگ و بوی بزمت چون بدید گفت گل بر خود چه می‌خندی که اینجا دسته‌ام

4 درد چشمی ناگهانم خاست و اندر خانه‌ای تنگ و تاری همچو چشم خویشتن بنشسته‌ام

1 از آبله جرب تن من شاخی است که غنچه گشت بارش

2 هر عضوی و صد هزار غنچه هر غنچه و صد هزار خارش

1 آصف کفایتا لطف و رافتت با آنکه طبع بنده لطیف است چون کنم

2 از درد چشم نیست مجال ترددم لیکن حضور خواجه شریف است چون کنم

3 بربسته‌ام دو دیده به عزم درت ولی سرما قوی و دیده ضعیف است چون کنم

1 ای جهانبخشی که روز و شب چو نور آفتاب فیض احسان تو فایض بر سماوات است و ارض

2 سرمه از خاک رهت کردن فلک را فرض عین می‌کشد در دیده خود می‌کند بر عین فرض

3 عرض حالم راست طولی می‌کنم زان احتراز مختصر کاری است کارم چیست چندین طول و عرض

4 باید احسانی چنان کردن که بعد از خرج راه قرض خود بگزارم و بازم نباید کرد قرض

1 گر خسیسی زیر بالا کرد و بالایت نشست منع نتوان کرد سلمان نیست اینجا جای خشم

2 در فضیلت چشم با ابرو ندارد نسبتی می‌نشیند ابروان پیوسته بر بالای چشم

1 چو بر طلول دیار حبیب بگذشتم که کرده بود خرابش جهان ز بی باکی

2 مجاوران دیار خراب را دیدم در آن خرابه خراب و شکسته و باکی

3 به خاک رهگذار حبیب می‌گفتم که ای غلام تو آب حیات در پاکی

4 کجا شدت گل این باغ و شمع این مجلس کجا شد آن طرب و عیش و آن طربناکی

1 دوش با من خرد از روی نصیحت می‌گفت کای گرفته ز جهان طبع لطیف تو ملال

2 پیش ارباب زمان می نروی از چه سبب بهر قوتی که گریزت نبود در همه حال

3 گفتمش زانکه درین دور قمر نیست کسی که درو بوی مروت بود و حسن خصال

4 کوه کندن ز پی قوت به نوک مژه به که شدن پیش لئیمان زمان بهر سوال

1 سپهرا من از شادیت غارغم مرا چون توانی که غمگین کنی

2 ندارم ز تو هیچ امید و بیم اگر مهر وزری و گر کین کنی

3 نه میخم که بندم به پیشت کمر بدان تا مرا کام شیرین کنی

4 نه نرگس که آرم به تو سر فرو بدان تا مرا تاج زرین کنی

1 ای خداوندی که از دریای خاطر دم به دم در ثنایت عقدهای در مکنون آورم

2 هر زمان بهر عروس مدحت از کان ضمیر قطه‌ای چون قطعه یاقوت بیرون آورم

3 از کمال فسحت ملک تو چون رانم سخن نقص‌ها در ملک جمشید و فریدون آورم

4 خسروا نگذاشت درد پا که بهر دستبوس روی چون دولت به درگاه همایون آورم

1 زاهد بگ آفتاب سلاطین شرق و غرب دارای تاج بخش و خدیو جهان ستان

2 ای در جبین صبح نمایت چو آفتاب انوار سروری ز صباح صبی عیان

3 حلم تو در ثبات گر و بسته در زمین عزم تو در شتاب سبق برده از زمان

4 آبی است رمح و تیغ تو کان آب خصم را گاهی ز سینه می‌گذرد گاهی از میان