رباعیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 زان طرف کله چو کاکل آید بیرون دود از دل شاخ سنبل آید بیرون

2 در هر چمنی که روی او گل باشد از غنچه چو بیضه بلبل آید بیرون

1 تا آمدن تو شوق را گشت یقین بندد ز طرب، خانه ی دل را آیین

2 خود را برسان که شوق از اندازه گذشت جایی مکن آرام بجز خانه ی زین

1 با هم دو برادر سیه فام ببین گویی که دوپاره کرده ای یک سرگین

2 لیکن به قد پست و بلند ایشان فرق است چو سایه های پیشین و پسین

1 ای آن که معانی ز تو محتاج شده ناموس سخن از تو به تاراج شده

2 ربطی نبود به نظم و نثرت، گویی معنی ز قلمرو تو اخراج شده!

1 مهری به دلم چو نور در باصره ای شوری به سرم چو دود در مجمره ای

2 در بزم ز ناله بینوایم، ای کاش مطرب ز برای من کشد دایره ای

1 از تندی مرکب نه ز زین افتادی گویم ز چه ای قبله ی دین افتادی

2 از غیب ترا بشارت فتح رسید در سجده ی شکر بر زمین افتادی

1 هرگز نرسانیده سعادتمندی از پهلوی خود فیض به حاجتمندی

2 هرچند که چون پیاله گردید دلم غیر از خم می ندید دولتمندی

1 ای ساغر می اگر گهر می بودی مقبول جهان کی این قدر می بودی

2 زین بیش عزیز هر نظر می بودی ای دختر رز اگر پسر می بودی

1 ای غیر که همچون مژه از گریه تری وز ذوق نوای عاشقی بی خبری

2 از مرغ قفس ناله شنیدن دارد گوشی بگشای همچو گل، گرچه کری

1 از یک طرف آشنا و غیری داری وز سوی دگر، کعبه و دیری داری

2 هر گاه درین دشت تماشاگاهی ست خوش باشد اگر دماغ سیری داری