قطعات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 هر که نخل بلند طبع مرا دید، از اقتضای طالع پست،

2 سنگ از بس به شاخسارش زد استخوان های میوه را بشکست

1 چو سامان عشرت مهیا شود شراب آن زمان گر بنوشی رواست

2 به دست تهی ساغر می مگیر که گل شاخ بی برگ را بدنماست

1 چو سرنوشت کسی گشت در جهان کاری علاج نیست بجز رفتن از پی آنش

2 دم فرس چو پی راندن مگس آمد کند زمانه پس از مرگ هم مگس رانش

1 در مجلس وصل یار ای دل تا کی گویی ره سخن نیست

2 چون کار کسی به حرف افتاد راه سخنی به از دهن نیست

1 ای گلبن باغ حسن، آخر گل ها ز برای خود گشادی

2 رفتی به ضیافت حریفان از دست عنان خویش دادی

3 از شومی آب و دانه آخر در دام فساد اوفتادی

4 از طبع خسیس خویش چون ناف ... را به سر شکم نهادی

1 با هرکه نشنید نفسی، خواجه حسن را از گاو و ز گوساله ی خود، گفت و شنید است

2 از بس که سیاهی زند از ماست به مردم باور نکنم گوید اگر ماست سفید است

1 امشب شده دلبری دچارم کز وی به اجل مرا پناه است

2 زنبور گزنده چون مگس نیست می گویم و خال او گواه است

3 دنباله ی چشم او ز سرمه گویی دم عقرب سیاه است

1 چشم بد دور، خواجه را پسری ست که همه زیرکی و ادراک است

2 چه عجب گر ضعیف و خرد افتاد که چو خشخاش، تخم تریاک است

1 هست کارم به مجلسی که درو حرف با لب چو خنده بیگانه ست

2 چند پاس ادب کسی دارد؟ انجمن نیست این ادبخانه ست!

1 کاتبی دارم که چون بر دست گیرد خامه را هر سخن را دخل بیجایی کند موی دماغ

2 افکند هر مصرعی را عضوی از اعضا ز سهو می کند هر حرف را از نقطه ی بیهوده داغ

3 دست خود هرگه به سوی خامه برد، از بیم او لفظ از معنی گریزان گشت چون دود از چراغ

4 حرف در بند غم از آسیب او چون پای باز نقطه در گرداب خون از دست او چون چشم زاغ