قطعات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 بس که می‌ترسم میان ما و او در حساب دوستی افتد غلط،

2 نامه‌ای هرگه فرستم سوی او بر قلم خطی کشم چون چوب‌خط!

1 سرورا! بحر کفا! ای که ز خاک در تو هر غباری سوی خورشید برد عشق بلند

2 به سخا تا کف جود تو درافشان گردید ابر خود را ز حسد برد و به دریا افکند

3 گردد امید ز کم لطفی تو بیش مرا می شود سایه ز کوتاهی خورشید بلند

1 زان دشمن نزدیک که دورش نتوان کرد ناچار گزیری نبود همنفسی را

2 پیداست بر ارباب فراست که ندارد افشاندن دم فایده، اسب مگسی را

1 فراوان تاجداران را که از مرگ ز ملک و مملکت شد دست کوتاه

2 جهان را خاتم فیروزه ای دان که نقش او بود الملک لله

1 درین دریا که از آشوب طوفان نرفته موجش از گرداب بیرون

2 خوش آن کس کو تواند برد چون ابر گلیم خویش را از آب بیرون

1 ای سحاب حدیقه ی احسان از تو در خوشاب می خواهم

2 هر گدایی چراغ می طلبد از تو من آفتاب می خواهم

3 صبح خورشید در شکم، یعنی شیشه ی پر شراب می خواهم

1 امینا طوطی بلبل ترانه که باشد بر زبان ها گفتگویش

2 ز آواز خوشش دف رفته از هوش ازان آبی زند هردم به رویش

1 خواجه بشنو حدیث راست ز من هست مستوره ای ترا به حرم

2 که به هرکس رسد، ازو گیرد همچو آیینه نطفه ای به شکم

1 ای که خورشید چو آیینه ز خجلت رو ساخت خامه چون پرده گشا گشت خیالات ترا

2 گر ندادند ترا حسن خط آزرده مباش پای طاووس بود خامه کمالات ترا

1 هرچه شاهان عصر ما دیدند جانب مخزنش روانه کنند

2 پر عجب نیست گر چو حمامی آب را نیز در خزانه کنند!