قطعات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 در زمان خلافت شه دین سایه ی کردگار، شاه جهان

2 ساخت دستور عهد در لاهور یعنی اسلام خان عالی شان

3 خانه ای کز صفای آینه اش گشت روشن، سواد هندستان

4 سطح رنگین بساط، شاه نشین سقف آیینه کار، ماه نشان

1 این نگارین خانه را دیوار و در آیینه است طاق او چون بال طاووس است و پر آیینه است

2 از نسیم گل سبکتر رو، که این گلزار را جای برگ گل به روی یکدگر آیینه است

3 طرفه تأثیری درو آیینه را رو داده است شام مجلس را چراغ است و سحر آیینه است

4 در تماشای در و دیوار او نظاره را چون نلغزد پا، که فرش رهگذر آیینه است

1 ای خجسته بنا، ز رونق تو چشم بد دور، چشم ایامی

2 همه روی زمین به سایه ی توست کز بلندی چو صیت اسلامی

3 در نظرها ز بس که مرغوبی خوش تر از پیکر دلارامی

4 خاک توست از گل بتان چگل زان چنین دلکش و خوش اندامی

1 بهار گل دولت اسلام خان که دارد ازو این چمن آب و تاب

2 بنایی به بنگاله بنیاد کرد که برجش بود نام و قصرش خطاب

3 حصار فلک را بسی گشته است ندیده ست برجی چنین آفتاب

4 عمارت نمی دارد این قدر و شان سپهری بنا کرده از خاک و آب

1 در اقلیم معنی سلیم آن مسیحم که نطقم زند دم ز معجزنمایی

2 درآید چو کلکم به رفتار، گردد ز رنگینی جلوه، کاغذ حنایی

3 اگر پیر گشتم، جوان است طبعم چو می کهنه گردد، کند خودنمایی

4 به این ضعف، طبعی مرا در سخن هست تواناتر از غیرت روستایی

1 شکر کز خواجه گرفتم طلب خویش سلیم مرد عاقل زر خود را به چنین کس ندهد

2 که ازین دست به آن دست چو گیرد زر را تا قیامت، به همان دست، دگر پس ندهد

1 آه ازین دمل که شد از سینهٔ من آشکار خون چو پیکان می‌چکد از غنچهٔ پستان مرا

2 هردم شیری که از پستان مادر خورده‌ام قطره‌قطره می‌کشد ایام از پستان مرا

3 دشمنی چون عشق دارم در قفای خود، ازان سر برون کرده از روی سپر پیکان مرا

1 منزل اهل سخن، ملا وفا کز شرم او لفظ را معنی به روی خویش برقع می‌کند

2 گاه بر ریش سخن از دخل گردد شیشه بند گاه در... غزل، انگشت مصرع می‌کند

3 همچو عنبر کز تصرف معده ناخوش سازدش می‌برد اشعار مردم را و ضایع می‌کند

4 ملزم از دیوان ارباب معانی کی شود آن که صد مطلع به یک ابرام مقطع می‌کند

1 ای آن که عیبجویی من پیشه کرده ای من خود حکایت از چه و چونت نمی کنم

2 بر تیغ پاکدامن خویشم چو آفتاب حیف است، ورنه رحم به خونت نمی کنم

3 چون شعله، قوت روح ز اسفل رسد ترا گر مرده ای، که چوب به... ت نمی کنم

1 کام بخشا! ز تو شد خربزه ای لطف مرا همچو حوران بهشتی خوش و پاکیزه سرشت

2 داده دهقان عوض آب به او شربت قند «هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت»

3 چون تو شیرینی هر حرف نکو می دانی «مدعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت»

4 بود چون لایق بزم تو، مناسب دیدم کز بهشت آمده را باز فرستم به بهشت