غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 دلا تویی که به کار خودت گزیده خدا برای عشق بتانت نیافریده خدا

2 ازین عزیزی خود را قیاس کن که جهان ترا فروخته چون یوسف و خریده خدا

3 وجود خاکی ما مهر سجده ملک است به حیرتم که درین مشت گل چه دیده خدا

4 به تنگنای حبابی محیط چون گنجد؟ به دل ز قدرت خویش است آرمیده خدا

1 الهی دور دار از ما غرور بی گناهی را به سوی خویش خضر ما کن این گم کرده راهی را

2 به ما جنس دگر از نقد لطف خود کرامت کن گدایان توایم، اما نمی خواهیم شاهی را

3 تمام عمر نتوان داشت پاس افسر دولت ازان خوش کرده ام بر سر، کلاه گاه گاهی را

4 درین پیری به زیر دامن پاکان پناهم ده که فانوسی ضرور است این چراغ صبحگاهی را

1 جهان کهنه چو نو کرد عادت و خو را به قبله ی عربی آورد عجم رو را

2 شفیع روز قیامت، محمد مرسل که قبله گاه جهان کرده طاق ابرو را

3 شهی که کرده ز درویشی و تهیدستی کمند وحدت خود همچو موج، بازو را

4 چنان ز مقدم او گشت مضطرب کسری که بوی شیر رسد بر مشام آهو را

1 ما را سپرده است به ساقی حبیب ما نیکو خلیفه ای ست که دارد ادیب ما

2 مخمور شوق را می وصل است سازگار ما خسته ایم و ساقی کوثر طبیب ما

3 معشوق ماست ساقی گلچهره ای که هست در عشق او خدا و پیمبر رقیب ما

4 ناقوس بت پرستی ما زنگ حیدری ست از شوق اوست در پی گل عندلیب ما

1 خدایا رهنما شو بر دل ما رهنمایی را که بنماید به ما خوشتر ازین گلزار، جایی را

2 دگر از بیم هرگز چشم نگذارد به هم گندم اگر در خواب بیند همچو گردون آسیایی را

3 جهان آمیزشی با ذات حق دارد ولی فانی ست بقا تا کی بود پیچیده بر کوهی صدایی را؟

4 تو خود ای دل چه خواهی کرد کز فرمان چو سرپیچد برون کردند از جنت چو آدم کدخدایی را

1 به صورت تو بتی کمتر آفریده خدا ترا کشیده و دست از قلم کشیده خدا

2 چو کرده نقش تو بر صفحه ی وجود رقم صد آفرین ز زبان قلم شنیده خدا

3 متاب روی ز همصحبتان که تنهایی لطیفه ای ست که از بهر خود گزیده خدا

4 زمانه کیست که منصور را به دار کشد به این وسیله به سوی خودش کشیده خدا

1 تا چند دیر و کعبه، مخوان این فسانه را همچون کمان حلقه، یکی کن دو خانه را

2 معشوق، پاسبانی ما عاشقان کند بلبل ز غنچه قفل زند آشیانه را

3 در سینه هرچه بود، سپردم به دست عشق آری همین علاج بود دزد خانه را

4 سرسبزی از جهان چه تمنا کنی که هست دندان مور ریشه درین خاک دانه را

1 ای ز چشمت خفته در چشم غزالان نازها بسته رفتار خوشت از کبک، چشم بازها

2 شعله گردد آشیان ها را گل روی سبد چون ز شوقت عندلیبان برکشند آوازها

3 با ملایک ناله ام در شوخی و لرزد سپهر همچو بام خانه از پای کبوتر بازها

4 بیخودی از نغمه در محفل مرا بیهوده نیست می رسد بر گوش، آواز توام از سازها

1 ای ز مژگانت مرا چون خوشه در دل تیرها بر سرم چون برگ بید از غمزه ات شمشیرها

2 خفته در راه تو از عجز ای غزال شیرگیر دست بر بالای یکدیگر نهاده شیرها

3 گرچه در راه تو عمرم صرف شد چون گردباد دارم از ریگ بیابان بیشتر تقصیرها

4 صیدگاه کیست این صحرا که از زخم خدنگ سایه پنداری پلنگ است از پی نخجیرها

1 سخن بست از لبم احرام طوف کعبهٔ دل‌ها تماشا کن در او چون کاروان کعبه محمل‌ها

2 ز زهد و توبه در کار دلم صد عقده افتاده‌ست بیا ساقی مرا آزاد کن از قید مشکل‌ها

3 بود سیب ذقن نقل می تحقیق، عارف را بیابان حرم را بر سر چاه است منزل‌ها

4 ز نی آموز در صحرا سماع بی‌خودی کردن کمانچه‌وار باشی چند، کون‌جنبان محفل‌ها؟