غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 شعله دارد ز تو آیین غضبناکی را اجل از طرز تو آموخته بی باکی را

2 ای جوانان، هنر از پیر بباید آموخت یاد گیرید ز ما مستی و بی باکی را

3 مرکز دایره ی موج محیط است زمین به حقارت منگر این بدن خاکی را

4 بهر جانی چه کشی این همه تلخی ز جهان باد شیرینی جان زهر، تو تریاکی را!

1 شکست فتح بود بیدلان جنگ ترا چو بت پرست کند سجده، شیشه سنگ ترا

2 بود ز تنگی جا گر به سینه ام دلگیر به دیده چون مژه جا می دهم خدنگ ترا

3 هزار رنگ برآمد به پیش روی تو گل ولی نشد که تواند نمود رنگ ترا

4 ز حرف کشتن ما روزگار می خواهد کند چو غنچه پر از زر دهان تنگ ترا

1 افروخت از تبسم مینا ایاغ ما تر شد ز خنده های صراحی دماغ ما

2 تا جام می به دست رسیده ست سرخوشیم از آستین رهی ست به سوی دماغ ما

3 ما را به برگ لاله چه نسبت، که روزگار هرگز نسوخته ست کسی را به داغ ما

4 از پای تا به سر چو شفق شعله درگرفت آن ابر خون گرفته که آمد به باغ ما

1 دلا تویی که به کار خودت گزیده خدا برای عشق بتانت نیافریده خدا

2 ازین عزیزی خود را قیاس کن که جهان ترا فروخته چون یوسف و خریده خدا

3 وجود خاکی ما مهر سجده ملک است به حیرتم که درین مشت گل چه دیده خدا

4 به تنگنای حبابی محیط چون گنجد؟ به دل ز قدرت خویش است آرمیده خدا

1 عشق دیگر در فغان آورده ناقوس مرا غنچهٔ گلبرگ آتش کرده فانوس مرا

2 کاشکی اندیشه ای از باطن عصمت کند عشق بر گردن نگیرد خون ناموس مرا

3 در حریم آستانش، چند منع پاسبان همچو تبخاله گره سازد به لب بوس مرا؟

4 خامه ام را کار با معنی خود باشد، که هست در گلستان پر خود جلوه طاووس مرا

1 دلم به عشق هلاک است کینه خواهی را که دام عیش بود موج بحر ماهی را

2 کسی که باخته نقد شباب را، داند که گریه نیست عبث شمع صبحگاهی را

3 گدای میکده آرد فرو چو شیشه ز طاق به زیر پای نهد تخت پادشاهی را

4 ز نسبت خط و خال تو برق چون لاله درون دیده ی خود جا دهد سیاهی را

1 شراب نقل نخواهد، بگیر ساغر را که احتیاج شکر نیست شیر مادر را

2 درین محیط، قناعت به آب تلخی کن همان به جام صدف ریز آب گوهر را

3 به راه عشق قدم چون نهی مجرد شو برهنگی بود اسباب ره شناور را

4 مباد کم ز سرت سایه ی کلاه نمد ببوس و بر سر شاهان گذار افسر را

1 تجلی بر نمی تابی، ز بی تابی چه سود اینجا که موسی هم تمنا کرد و خود را آزمود اینجا

2 درین مجلس چه طرفی کس ز عشرت می تواند بست که در پیمانه می شور است از چشم حسود اینجا

3 غمش را از عدم با خود دل ما در وجود آورد در آنجا زخم را بستیم و خون او گشود اینجا

4 بود در ماتم لب تشنگان، دریای نیل است این که چون فیروزه گوهر از صدف خیزد کبود اینجا

1 ‎تویی که تیغ چو آب تو کشته آتش را به زهر چشم، عتاب تو کشته آتش را

2 ز باد، آتش اگرچه همیشه زنده شود نسیم طرف نقاب تو کشته آتش را

3 به خون گرم گر آلوده است نیست عجب به تیغ موجب شراب تو کشته آتش را

4 به سوختن بردم عشق، خوش تماشایی ست به جرم این که کباب تو کشته آتش را

1 ای قناعت مژده‌ای ده شاه هفت اقلیم را از کلاه فقر و بردارش ز سر دیهیم را

2 می‌دود گر جانب گرداب دایم همچو موج از معلم کشتی ما دارد این تعلیم را

3 جان فدای آن رسولی کآورد پیغام دوست بت برای این به پا افتاد ابراهیم را

4 از سبک‌روحی ز جا خیزم برای هر نسیم چون غبار آموز از من شیوهٔ تعظیم را