مثنوی در دیوان اشعار صفای اصفهانی

1 چه باشد حکمت منطوق و مسکوت که دل را قوتست و روح را قوت

1 بما ده ساقی از آن باده صاف کزو گردون گذارد بر زمین ناف

2 نه اندر خورد این خم های نیلیست شرابی کش مزاج زنجیلیست

3 مزاج کاس کافوری بود سرد ازو نامرد مرد و مرد نامرد

4 می کافور از کاس سلوکست شراب جذب در جام ملوکست

1 خدایا سینه من را صفا ده دلم را حکمت بی منتهی ده

2 ز صفوت بخش انوار سرورم نشان بر صفه ایوان نورم

3 عروجم ده بمعراج حقیقت بنه بر تار کم تاج حقیقت

4 سویدای مرا سر قدم ده وجود لایزالی بر عدم ده

1 ز من بنیوش هان اسرار دیگر بطرز دیگر و گفتار دیگر

2 حکم را در پی توضیح تمییز مهیا شو که رحمت گشت سرریز

3 وجود کامل ما فیض عامست بخلق وجد او فوق التمامست

4 هزاران دور باید تا که مردی ببیند روی قطبی یا که فردی

1 برین سیرند ثابت اهل اسرار که در سر ولایت نیست تکرار

2 چو شد سر ولایت بی تکرر ازین اعداد ماندم در تحیر

3 بنوعست این و یا از نوع عاریست حقیقت دارد این یا اعتباریست

1 بریز ای ساقی ای جامت سر جم بساغر از خم اسمای اعظم

2 می سر در حضور می پرستان که بسپارند در این کوی مستان

3 تمامی مست صهبای الستند مدام از نشاء/ه توحید مستند

4 خدا این می بجام اولیا ریخت ننوشد جز ولی می کش خدا ریخت

1 چو موسی طبل ار نی زد بنوبت شرر زد بر ملائک نار غیرت

2 که ما با اینکه از صقع وجودیم حباب و موج این دریای جودیم

3 بحق هرگز نکردیم این جسارت ز خاکی از چه سر زد این عبارت

4 به حربه آتشین آن زمره نور بموسی حمله ور گشتند در طور

1 الهی باز من را ده پر راز که بنمایم بسمت شاه پرواز

2 مراده طعمه از تیهوی تقدیر میفکن رشته ام بر دست کمپیر

3 که برد چنگل و منقارم این زن چو عصفورم بریزد مشت ارزن

4 اگر از ارزنش جویم کرانه زند بر فرق و گوید حیف دانه

1 سفر چارست بر گو آن کدامست الیه و منه هر یک را چه نامست

2 که باشد سالک سیر الی الله که اندر سیر فی اللهست در راه

1 بیا ساقی که در کار سلوکم بجامی نه بسر تاج ملوکم

2 که تاج پادشاهی عقل و دادست خرد شاگرد می می اوستادست

3 نه آن می کش خرد بگریزد از بوی مئی کز بوی او عقل آورد روی

4 شرابی از خمستان حقیقت سزای مغز مستان حقیقت