قصاید در دیوان اشعار صفای اصفهانی

1 آمد دم سپید دم آن ماه لشکری تابنده تر بروی ز خورشید خاوری

2 زان پیشتر که سر زند از مشرق آفتاب تابید در سراچه من ماه و مشتری

3 از سیم خام ساخته سروی سپید فام بالای سرو مشک تر و لاله طری

4 سوسن نچیده بودم از شاخ نارون سنبل ندیده بودم از مشک تاتری

1 بیان حکمت الصوم لیست سر سخن سپس که روزه مریم گرفته بودم من

2 کسیکه روزه مریم گرفت کرد افطار ز خوان دولت دیدار دل بوجه حسن

3 کدام دل نه همان مضغه صنوبر فام که سخت تر بود از سنگ در سراچه تن

4 بل آن لطیفه روحانی بلند مکان عیان بصورت انسان و سیرت روشن

1 وحدت جمعم نه لامکان نه مکانم برتر ازین هر دوام نه این و نه آنم

2 رسته ام از این مکان و کون و مرکب فرد بسیطم محیط کون و مکانم

3 کی نهم اندر قفای کام جهان گام منکه سرا پای صد هزار جهانم

4 پیشتر از آنکه طور زاید و موسی بر گله عقل و نفس و وهم شبانم

1 مرد که بر کند دل ز آرزوی تن مرد همانست غیر او همگی زن

2 آرزوی تن طراز زن بود ای مرد نیستی ار زن مخواه آرزوی تن

3 مرد بمیدان بود مبارز و بر زین صورت مردست مرد خانه و بر زن

4 کرد بسر استوار مغفر مردان مرد نکرد ار ز معجر زن جوشن

1 ای دل ار آگهی از مسلک صاحب نظران عقل سد ره عشقست مکن تکیه بران

2 بی خبر پای منه ایدل بیدانش وهوش خبر ار خواهی در دستگه بی خبران

3 عقل در سیر حقیقت نبود محرم راز تو که پائی چه خبر داری از سر سران

4 باده عشق بکش بار گران راه دراز اشتر مست نیندیشد از بار گران

1 ایکه خواهی در ولایت شهر یاری داشتن در طریق فقر باید خاکساری داشتن

2 خاکسار فقر شو تا شهریار جان شوی ایکه خواهی در ولایت شهریاری داشتن

3 اسب تن پی کن که نتوان یافت پایان طریق ای رفیق از استر و اسب سواری داشتن

4 آن گل بی خار در گلزار دل مپسند لیک دیده ئی بایست چون ابر بهاری داشتن

1 ما زمره فقرا از روز در تعبیم خورشید اختر روز ما آفتاب شبیم

2 افسرده ایم بروز چون شمع و شب ببروز شمعیم و وقت فروز پروانه طلبیم

3 هم آفتاب کفیم هم ماه بی کلفیم از انبیا خلفیم بر اولیا سلبیم

4 دارنده فلکیم با امر مشترکیم چون شرک نیست یکیم چون غیر نیست ربیم

1 مراست عمری چون آفتاب بر لب بام تو راست رویی چونان به سرو ماه تمام

2 بیا که شامم با روی توست روز سپید که بی تو روز سپیدم بود معاینه شام

3 فرشته همپر مرغ دل فریفته ئیست که چون تو سروی دارد بخانه کبک خرام

4 بهشت خلوت آن خواجه ئیست کز فر بخت نشسته بر سر تختست پهلوی تو غلام

1 ای مشک تو در چین و در شکن آشوب ختا فتنه ختن

2 ای عود تو بر آفتاب دود ای دود تو بر ماه پیرهن

3 زلفست بران روی همچو ماه یا لخلخه عود بر سمن

4 با دسته ئی از سنبل سیاه رستست ز باغ بهار من

1 ای چرخ گرد گرد مکش زارم خیره مگرد در پی آزارم

2 بسیار آسیات کند گردش کم سوده کن ز گردش بسیارم

3 ثابت نئی بسیرت خود کمتر تهدید کن ز ثابت و سیارم

4 من مرکز زمین نیم و جورت گردد بدور چون خط پرگارم