قصاید در دیوان اشعار صفای اصفهانی

1 شب قدر ما آنزلف چنو شام سیاست روز را گر بودی قدر ز قدر شب ماست

2 آسمانست زمینی که نظر گاه منست که بهر ذره که میبینم خورشید سماست

3 یار در خلوت من هر سر شب تا دم صبح هر دم صبح بمشکویم تا وقت مساست

4 گاه بر گونه ام آنروی چنو روز سپید گاه در دستم آنزلف چنو شام سیاست

1 جز دل عارف شجر نور نیست موسی ما را هوس طور نیست

2 سینه ما مهبط انوار هوست پست تر از ایمن مشهور نیست

3 بیخودی ما زخم وحدتست مستی ما از می انگور نیست

4 دوری و نزدیکی خود در سپار تا بخدا از تو رهی دور نیست

1 مرا ای هوای بهار معطر تویی یا به مغز اندرون نافه تر

2 بهاری تو یا از بهاری علامت بهشتی تو یا از بهشتی پیمبر

3 بهاری بهشت ز آیینه پیدا بهشتی بهارت به اندیشه مضمر

4 تو آئینه و باغ پر نقش مانی تو صافی دل و راغ پر صنع آزر

1 یکی مر است بمشکوی از سعادت حال بتی چهارده ماه و مهی چهارده سال

2 دو خال بر دو لبش چون دو هندوی مقبل دو زلف بر دو رخش چون دو جادوی محتال

3 بقد چو سروی و سروی چو ماه سیمین بر برخ چو ماهی و ماهی چو لاله مشکین خال

4 چنانکه خامه مانی و رنده آزر نبسته اند بدین خوب طلعتی تمثال

1 ما زمره فقرا از روز در تعبیم خورشید اختر روز ما آفتاب شبیم

2 افسرده ایم بروز چون شمع و شب ببروز شمعیم و وقت فروز پروانه طلبیم

3 هم آفتاب کفیم هم ماه بی کلفیم از انبیا خلفیم بر اولیا سلبیم

4 دارنده فلکیم با امر مشترکیم چون شرک نیست یکیم چون غیر نیست ربیم

1 امروز باز گیتی در نشو و در نماست حشرست اینکه در بنه بوستان بپاست

2 اجساد سر زدند باشکال مختلف با تا الف قیامت موعود گشت راست

3 سر زد ز خاک سبزه بشکل زبان مار زاب کبود رنگ که مانند اژدهاست

4 داود وار مرغ سلیمان بصرح کوه اندر ترانه ئیست کزان کوه پر صداست

1 بگل سوری ماند رخ آن ترک پسر که سپارند بدو غالیه لاله سپر

2 سپر لاله کند غالیه آن ترک و خطاست من ندیدستم از غالیه بر لاله سپر

3 گونه اش خرمنی از لاله خود روی بزیر طره اش دامنی از نافه آهو بزبر

4 سنبل از مشک سیه کاشته بر سیم سپید نرگس از جزع یمان ریخته بر لالهتر

1 شب گذشته مرا دست عشق نصرت یاب ز روی شاهد مقصود برفکند نقاب

2 شبی چو مار که بر گنج چار گوهر پاک تنیده از دهن قیرگون سیاه لعاب

3 کشیده زنگی شب قیر چاهسار زمین که موی شوید و رخساره زین سیه دولاب

4 فلک چو خیمه زنگاری و دو قطب در آن مساوی و تد خیمه و مجره طناب

1 ای آتش عشق ای دل نوانم ای آفت جسم ای بلای جانم

2 از دست تو با جان دردمندم درشست تو با جان ناتوانم

3 ای شعله بی دود مشعل دل دود از تو برآمد زد و دمانم

4 ای آتش کانون سینه من از پوست رسیدی باستخوانم

1 باید ار میخواهی ایدل همدم جانان شدن تن رها کردن بکلی پای تا سر جان شدن

2 گوهر مقصود اگر جوئی ز عمان وجود باید از این قطره رستن غرقه عمان شدن

3 ای گدایانی که شاهان نام دارید از گزاف روی در اقلیم فقر آوردن و سلطان شدن

4 ایدل ار خواهی نکوبد بر سرت پتک فراق پیش خایسک طلب بایست چون سندان شدن