بلاله ماند آن گونه چو از صفای اصفهانی قصیده 12
1. بلاله ماند آن گونه چو باغ بهار
که از دو سمت بگیرد دو زاغ در منقار
آن زلف باز دولت خورشید از صفای اصفهانی قصیده 13
1. آن زلف باز دولت خورشید زیر بالش
هندوی سایه پرور در زیر زلف و خالش
مرا دل عرش یزدانست و از صفای اصفهانی قصیده 14
1. مرا دل عرش یزدانست و من اجری خور خوانش
خوشا اجری خوری کارند خوان از عرش یزدانش
یکی مر است بمشکوی از از صفای اصفهانی قصیده 15
1. یکی مر است بمشکوی از سعادت حال
بتی چهارده ماه و مهی چهارده سال
بگرفت باز درد گریبانم از صفای اصفهانی قصیده 16
1. بگرفت باز درد گریبانم
زن دست ای حکیم بدرمانم
ما زمره فقرا از روز در از صفای اصفهانی قصیده 17
1. ما زمره فقرا از روز در تعبیم
خورشید اختر روز ما آفتاب شبیم
ای چرخ گرد گرد مکش زارم از صفای اصفهانی قصیده 18
1. ای چرخ گرد گرد مکش زارم
خیره مگرد در پی آزارم
وحدت جمعم نه لامکان از صفای اصفهانی قصیده 19
1. وحدت جمعم نه لامکان نه مکانم
برتر ازین هر دوام نه این و نه آنم
ای آتش عشق ای دل نوانم از صفای اصفهانی قصیده 20
1. ای آتش عشق ای دل نوانم
ای آفت جسم ای بلای جانم
مراست عمری چون آفتاب از صفای اصفهانی قصیده 21
1. مراست عمری چون آفتاب بر لب بام
تو راست رویی چونان به سرو ماه تمام
ای دل ار آگهی از مسلک از صفای اصفهانی قصیده 22
1. ای دل ار آگهی از مسلک صاحب نظران
عقل سد ره عشقست مکن تکیه بران