ملحقات - قطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 شگفت نیست چو با تیغ در مصاف آید که تیغ کوه بلرزد ز دست تیغ زنش

2 لب ملوک همی بوسه بر بساطش داد هنوز ناشده از لب طروات لبنش

1 ثنا به نام تو رغبت همی کند همه وقت جهان به روی تو خرم بود همی همه سال

2 چو غمگنان به شراب و چو مفلسان به درم چو دوستان به وصال و چو بوستان به نهال

1 روز می خوردن به دوزخ رفتی ای اخطی ز بزم صد هزاران آفرین بر روز می خوردنت باد

2 تا تو رفتی عالمی از رفتن تو زنده شد گرچه اهل نعمتی رحمت براین مردنت باد

1 ز صد هزار محمد که در جهان آید یکی به منزلت و جاه مصطفی نشود

2 اگر که عرصه عالم پر از علی گردد یکی به علم و شجاعت چو مرتضی نشود

3 جهان اگر چه ز موسی و چوب خالی نیست یکی کلیم نگردد یکی عصا نشود

4 سخن بلند و گرانمایه از ثنای تو شد سخن بلند و گرانمایه بی سخا نشود

1 اگر به شعر روا باشدی نبوت شعر چه مایه شاعر فحل آمدی زامت من

2 حریم حرمت تو گر حرم شده ست چراست از این حرم همه حرمان نصیب حرمت من

3 مرا ولی نعم جز کل جواد تو نیست زدولت کرم و جود توست نعمت من

4 نغوذ بالله اگر من به جای نعمت تو همان کنم که تو کردی به جای خدمت من

1 تیرت به گاه زخم چوپوید به سوی خصم کلکت به وقت مهر چو جنبید در بنان

2 این داعی استپای امل را به کوی دل وان هادی است دست اجل را به سوی جان

3 آرش اگر بدیدی تیر و کمانت را نشناختی ز بیم تو قربان ز دوکدان

1 کهتر و مهتر از وضیع و شریف همه از روزگار رنجورند

2 دوستان گر به دوستان نرسند اندر این روزگار معذورند

3 ترکان تو وشاق خورشید شمشیر زن وفلک سوارند

4 در بزم چو لاله دلگشایند در رزم چو شیر پایدارند

1 نه وعده و نه پیام و نه نامه و نه رسول بدین دلیل نباشد مرا امید قبول

2 امید وصل تو دارم همی و حاصل نیست زفرقت تو امید مرا امید حصول

1 باد سحر که سوی من آرد پیام او اول غلام بادم و دوم غلام او

2 شادم ز دل که بسته زلف دوتای اوست دل بنده دو سلسله مشک فام او

1 حسامش را لقب داده ست نصرت برآید آب رنگ و آتش افشان

2 که رنگ آب دارد در نمایش ولکین آتش افشاند به میدان