ملحقات - قطعات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 گیرد قدر عنانش و بوسد قضا رکاب گر پای و دست قصد رکاب و عنان کند

2 هرگز به سالها نکند ابر نوبهار آن مکرمت که دست تو در یک زمان کند

1 شعر است و بس که خواندن او نام مرد را مشهور شهر و شهره خلق جهان کند

2 روزی هزار بار سر زلف بشکند ترسم به عهد و دوستی من همان کند

3 دایم همی کنم لب شیرینش را صفت آخر به بوسه ای دل من شادمان کند

1 کهتر و مهتر از وضیع و شریف همه از روزگار رنجورند

2 دوستان گر به دوستان نرسند اندر این روزگار معذورند

3 ترکان تو وشاق خورشید شمشیر زن وفلک سوارند

4 در بزم چو لاله دلگشایند در رزم چو شیر پایدارند

1 سخنوران که تو را درسخا سحاب نهند همی ثنای سخای تو بر سحاب کنند

2 زمانه غرقه طوفان سیم و زر گردد گر اختران ز سخای تو فتح باب کنند

1 گر مرا سودای عشق آن دهن کمتر شود جان من کم رنج بیند درد من کمتر شود

2 با چنان حسن و لطافت با چنان بالا و لب سخت نادر باشد ار سودای من کمتر شود

1 ز صد هزار محمد که در جهان آید یکی به منزلت و جاه مصطفی نشود

2 اگر که عرصه عالم پر از علی گردد یکی به علم و شجاعت چو مرتضی نشود

3 جهان اگر چه ز موسی و چوب خالی نیست یکی کلیم نگردد یکی عصا نشود

4 سخن بلند و گرانمایه از ثنای تو شد سخن بلند و گرانمایه بی سخا نشود

1 به هیچ وقتی اگر نام کهتران شمری مرا و نام مرا اندر آن شمار شمر

2 در آن تبار که یک تن مخالف تو بود ز روزگار ببارد بر آن تبار تبر

3 قمار کرد قمر با منازع تو به غم سپرد عمر منازع در آن قمار قمر

4 بخار غم ز سرم بر دوید زآب دو چشم یکی مرا به بزرگی از این بخار بخر

1 فلک همی نکند در جفای من تقصیر ملک همی نکند در هلاک من تاخیر

2 چوتیر برجگر آمد چه منفعت ز خروش چو روز غم به سر آمد چه فایده زنفیر

3 اگر نه چشم ضمیر تو تیرگی دارد در این زمانه چرا ننگرد به چشم ضمیر

4 جهان به چشم حکیمان حقارتی دارد مرا رضای تو باید نه این جهان حقیر

1 زمن به قهر جدا کرد روزگار سه چیز چنان سه چیز که مانند آن ندانم نیز

2 یکی لباس جوانی دوم امید و امل سیم حلاوت دیدار دوستان عزیز

1 به قمر فروغ بخشد رخ همچو گلستانش ز شکر خراج خواهد لب لعل دلستانش

2 عجب اینکه دیده هر دم دهدم نشان دلها به حوالی دهانی که نداد کس نشانش