غزلیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 هر که معشوق محتشم دارد دلبر و کام دل به هم دارد

2 روی نیکوش محتشم کرده است کار معشوق محتشم دارد

3 زلف جادوش صبر من بر بود زلف او جادویی چه کم دارد

4 روی چون چشم او دژم دارم زلف چون پشت من به خم دارد

1 می خوارگان که باده ز رطل گران خورند رطل گران ز بهر غم بی کران خورند

2 رطل گران برد ز دل اندیشه گران درخور بود که باده ز رطل گران خورند

3 در باده رنگ عارض معشوق دیده اند رطل گران به قوت و نیروی آن خورند

4 جان است جنس باده و باده است جنس جان از بهر جان و راحت او جنس جان خورند

1 ای شب تاری غلام موی تو روز روشن پیشکار روی تو

2 چاکر روز و شبم تا روز و شب نایبند از روی تو وز موی تو

3 بنده موی تو دلهای جهان بنده یک مویم از گیسوی تو

4 از دو چشمم جوی خون انگیخته است عشق موی دلبر خوش بوی تو

1 به روی توام دل گشاید همی گرم زلف تو دل رباید همی

2 لب توست درمان درد دلم دلم سوی او زان گراید همی

3 همه سود من هست در وصل تو فراق توام زآن گزاید همی

4 شراب آر خیز ای دلارام یار که هشیار بودن نشاید همی

1 گر باده (با) مشافهه دوستان خوش است جای چمانه بر چمن بوستان خوش است

2 گلهای بوستان چو رخ دوستان ماست پس بوستان ما زرخ دوستان خوش است

3 گیتی جوان شد از سر و پیری گرفت می مجلس به زیر سایه سرو جوان خوش است

4 هم ابر درفشان شد و هم باغ گلفشان این گلفشان به صحبت این درفشان خوش است

1 ای دل غبار غم ببرد باد صبحدم بر زلف دوست گر گذرد باد صبحدم

2 بی باد صبحدم نزنم دم که هر شبی پیغام من به دوست برد باد صبحدم

3 عطر و بخور بوی به زلفش سپرده اند بر زلف او از آن سپرد باد صبحدم

4 از زلف او شده است معطر چو زلف او از بس گره که می شمرد باد صبحدم

1 ای از بنفشه زلف تو پر پیچ و تاب تر چشمت ز چشم نرگس تر نیم خواب تر

2 خوش ده جواب دوست که از جمع دلبران دلبرتر آن بود که بود خوش جواب تر

3 خرم شده ست سبزه و مشکین شده است باد بر روی سبزه باده مشکین صواب تر

4 آتش تر است از آتش رخشان شراب لعل او را پیاله ای طلب از آب آب تر

1 دیده که رخ و زلف تو از دور ببیند بر روز منور شب دیجور ببیند

2 در ظلمت زلفین تو رخسار تو نور است پر نور شود دیده که آن نور ببیند

3 عاشق که به کویت گذرد خلد ببیند دیده که به رویت نگرد حور ببیند

4 از رنج شفا یابد و رنجور نماند گر روی تو را مردم رنجور ببیند

1 عید است و حق عید بباید شناختن وز باده نوش کردن و بربط نواختن

2 شرع است حق روزه به طاعت گزاردن شرط است حق عید به عشرت شناختن

3 اکنون که چنگ و نای به یک جای ساختند وقت است وقت با قدح باده ساختن

4 چوگان زلف و گوی زنخدان یار گیر در روز عید رسم بود گوی باختن

1 شب شنیدستی ز روز آویخته ماه دیدستی ز مشک انگیخته

2 لاله پیش روی نرگس صف زده گرد مرجان گرد عنبر بیخته

3 این همه بر روی زیبا روی اوست عاشقان را رنگ عشق آمیخته

4 ای زماه آویخته عنبر مراست دل بدان آویخته آویخته