رباعیات در دیوان اشعار ابوالفرج رونی

1 بادی که درآئی به تنم همچو نفس ناری که بسوزی دل خلقی به هوس

2 آبی که به تو زنده توان بودن و بس خاکی که به تست بازگشت همه کس

1 ای دل به سفر چرا نبندی مفرش کاندر حضرت عیش نمی باشد خوش

2 چون آهن آب داده اندر آتش نرمی میکن دلا و سختی می کش

1 سرمست به کوی دوست بگذشتم دوش برداشته چون شیفتگان جوش و خروش

2 آمد خرد و مرا فرو گفت به گوش کای عاشق تهمت زده بگذر خاموش

1 آن را که چو ما سرشت باشد از گل بی خارشکی نباشد ای مهر گسل

2 من همچو توام ز من چرائی تو خجل تو خارش تن داری و من خارش دل

1 ای عشق به خویشتن بلا خواسته ام آن گاه به آرزو ترا خواسته ام

2 تقصیر مکن کت به دعا خواسته ام تا خود به دعا بلا چرا خواسته ام

1 ای رایت شه گرفته از نام تو نام طبع تو به نظم داده انصاف کلام

2 هر شه بیتی ز نظم تو دیده تمام در جلوه عروس نطق را هفت اندام

1 تا چون گل لعل گونه بفروخته ام چون نیلوفر جامه غم دوخته ام

2 بیداری شب ز نرگس آموخته ام زیرا که چو لاله با دل سوخته ام

1 در عشق چو نار کَفته شد رخسارم از بس که برو سرشک خونین بارم

2 هرگه که سرشک دیده زو بردارم چون پرده ز ناردانه بیرون آرم

1 تا باز ترا به دیده ام زارترم دیدار ترا ز جان خریدارترم

2 تو خفته چو ظالمان خوش و من همه شب از دیده مظلومان بیدارترم

1 این پند نگاه دار هموار ای تن برگرد کسی که خصم تو هست متن

2 عضوی ز تو گر یار شود با دشمن دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دوزن