رباعیات در دیوان اشعار ابوالفرج رونی

1 چون باز به صید یاوه باز تو شود بر تخت سپهر مهره باز تو شود

2 گر ماه به شکل چشم باز تو شود از بیم تو چون ناخن باز تو شود

1 تا جزع هوات را دلم حرز افتاد زو چون تب لرزه بر تنم لرز افتاد

2 از عشق توام کار به اندرز افتاد وزدی بچه زخم تو به آن درز افتاد

1 پیوسته مرا دل به هوای تو کشد و اندیشه به یاد دلگشای تو کشد

2 جانم نفس عجز برای تو کشد ماننده آن نفس که نای تو کشد

1 از هر که دهد پند شنودن باید با هر که بود رفق نمودن باید

2 به کاشتن و نیک فزودن باید زیرا که پس از کشت درودن باید

1 ای مایه اعتصام خلق ای منصور ای معتصم دگر به فریاد و نفور

2 خورشیدی و خورشید نباشد معذور گر زو نرسد نظر به نزدیک و به دور

1 در ظلمت شبهای فراق ای دلبر بینی که چگونه می برم عمر به سر

2 ضایع نشود ریختن خون جگر کاخر بدمد صبح امید چاکر

1 از بهر چرا مرا نداری معذور گر من به دلی دو عشق را سازم سور

2 یک دل بدو اندیشه کشد مهر دوحور یک تن بدو سایه خیزد از عکس دو نور

1 گر عاشق دلسوخته بی تدبیر پیغام دهد که از توام نیست گزیر

2 صفرا چه کنی رحم کن ای بدر منیر پای تو گرفته است رهی دستش گیر

1 ز آن عهد پر از نفاقت ای شمع سرور چون آتش شب نمای نزدیک ز دور

2 چون از تف تابش تو گشتیم نفور خواهی همه نار باش و خواهی همه نور

1 شبهای دراز تو به آرام و به ناز خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز

2 مسکین من بیدل چه به شبهای دراز چون چشم فلک نیایدم چشم فراز