تا سمو سر برآورید از دشت از رودکی مثنوی 1
1. تا سمو سر برآورید از دشت
گشت زنگار گون همه لب کشت
نیست فکری به غیر یار مرا از رودکی مثنوی 2
1. نیست فکری به غیر یار مرا
عشق شد در جهان فیار مرا
زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت از رودکی مثنوی 3
1. زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت
زرع کشتست و ذرع گوشهٔ کشت
اشتر گرسنه کسیمه برد از رودکی مثنوی 4
1. اشتر گرسنه کسیمه برد
کی شکوهد ز خار؟ چیره خورد
هر کرا راهبر زغن باشد از رودکی مثنوی 5
1. هر کرا راهبر زغن باشد
گذر او به مرغزن باشد
دیوه هر چند کابرشم بکند از رودکی مثنوی 6
1. دیوه هر چند کابرشم بکند
هرچه آن بیشتر به خویش تند
گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟ از رودکی مثنوی 7
1. گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟
وز بد زاغ بوم را چه رسید؟
دور ماند از سرای خویش و تبار از رودکی مثنوی 8
1. دور ماند از سرای خویش و تبار
نسری ساخت بر سر کهسار
گرچه نامردمست آن ناکس از رودکی مثنوی 9
1. گرچه نامردمست آن ناکس
نشود سیر ازو دلم یرگس
دخت کسری ز نسل کیکاوس از رودکی مثنوی 10
1. دخت کسری ز نسل کیکاوس
درستی نام، نغز چون طاوس
تبر از بس که زد به دشمن کوس از رودکی مثنوی 11
1. تبر از بس که زد به دشمن کوس
سرخ شد همچو لالکای خروس
آن که از این سخن شنید ارزش از رودکی مثنوی 12
1. آن که از این سخن شنید ارزش
باز پیش آر، تا کند پژهش