ابیات به جا مانده از مثنوی بحر متقارب در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک زبان گشته از تشنگی چاک چاک

1 لب بخت پیروز را خنده ای مرا نیز مروای فرخنده ای

1 گرفت آب کاشه ز سرمای سخت چو زرین ورق گشت برگ درخت

1 به خنیاگری نغز آورد روی که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی

1 نفس را به عذرم چو انگیز کرد چو آذر فزا آتشم تیز کرد

1 توانی برو کار بستن فریب که نادان همه راست ببند و ریب

1 درخش، ارنخندد به وقت بهار همانا نگرید چنین ابر زار

1 به کوه اندرون گفت: کمکان ما بیا و بکن، بگسلد جان ما

1 بدین آشکارت ببین آشکار نهانیت را بر نهانی گمار

1 سرشک از مژه همچو در ریخته چو خوشه ز سارونه آویخته