دو جوی روان از دهانش از رودکی سمرقندی مثنوی 25
1. دو جوی روان از دهانش ز خلم
دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم
بهارست همواره هر روزیم از رودکی سمرقندی مثنوی 26
1. بهارست همواره هر روزیم
به منکر فراوان، به معروف کم
مکن خویشتن از ره راست از رودکی سمرقندی مثنوی 27
1. مکن خویشتن از ره راست گم
که خود را به دوزخ بری بافدم
به دشت ار به شمشیر بگزاردم از رودکی سمرقندی مثنوی 28
1. به دشت ار به شمشیر بگزاردم
ازان به که ماهی بیو باردم
اگر باشگونه بود پیرهن از رودکی سمرقندی مثنوی 29
1. اگر باشگونه بود پیرهن
بود حاجت برکشیدن زتن
جگر تشنگانند بی‌توشگان از رودکی سمرقندی مثنوی 30
1. جگر تشنگانند بی‌توشگان
که بیچارگانند و بی‌زاوران
وگر پهلوانی ندانی از رودکی سمرقندی مثنوی 31
1. وگر پهلوانی ندانی زبان
ورز رود را ماورالنهر دان
که هرگه که تیره بگردد از رودکی سمرقندی مثنوی 32
1. که هرگه که تیره بگردد جهان
بسوزد چو دوزخ شود با دران
بداندیش دشمن برو ویل از رودکی سمرقندی مثنوی 33
1. بداندیش دشمن برو ویل جو
که تا چون ستاند ازو چیز او
سرشک از مژه همچو در از رودکی سمرقندی مثنوی 34
1. سرشک از مژه همچو در ریخته
چو خوشه ز سارونه آویخته
نشسته به صد چشم بر باره‌ای از رودکی سمرقندی مثنوی 35
1. نشسته به صد چشم بر باره‌ای
گرفته به چنگ اندرون باره‌ای
لب بخت پیروز را خنده از رودکی سمرقندی مثنوی 36
1. لب بخت پیروز را خنده ای
مرا نیز مروای فرخنده ای