دو جوی روان از دهانش ز خلم از رودکی مثنوی 25
1. دو جوی روان از دهانش ز خلم
دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم
بهارست همواره هر روزیم از رودکی مثنوی 26
1. بهارست همواره هر روزیم
به منکر فراوان، به معروف کم
مکن خویشتن از ره راست گم از رودکی مثنوی 27
1. مکن خویشتن از ره راست گم
که خود را به دوزخ بری بافدم
به دشت ار به شمشیر بگزاردم از رودکی مثنوی 28
1. به دشت ار به شمشیر بگزاردم
ازان به که ماهی بیو باردم
اگر باشگونه بود پیرهن از رودکی مثنوی 29
1. اگر باشگونه بود پیرهن
بود حاجت برکشیدن زتن
جگر تشنگانند بی‌توشگان از رودکی مثنوی 30
1. جگر تشنگانند بی‌توشگان
که بیچارگانند و بی‌زاوران
وگر پهلوانی ندانی زبان از رودکی مثنوی 31
1. وگر پهلوانی ندانی زبان
ورز رود را ماورالنهر دان
که هرگه که تیره بگردد جهان از رودکی مثنوی 32
1. که هرگه که تیره بگردد جهان
بسوزد چو دوزخ شود با دران
بداندیش دشمن برو ویل جو از رودکی مثنوی 33
1. بداندیش دشمن برو ویل جو
که تا چون ستاند ازو چیز او
سرشک از مژه همچو در ریخته از رودکی مثنوی 34
1. سرشک از مژه همچو در ریخته
چو خوشه ز سارونه آویخته
نشسته به صد چشم بر باره‌ای از رودکی مثنوی 35
1. نشسته به صد چشم بر باره‌ای
گرفته به چنگ اندرون باره‌ای
لب بخت پیروز را خنده ای از رودکی مثنوی 36
1. لب بخت پیروز را خنده ای
مرا نیز مروای فرخنده ای