ابیات به جا مانده از مثنوی بحر متقارب در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 چه خوش گفت مزدور با آن خدیش: مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش

1 تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک زبان گشته از تشنگی چاک چاک

1 فگندند بر لاد پر نیخ سنگ نکردند در کار موبد درنگ

1 به یک باد اگر بیشتر تار رنگ که باشد که بیشی بود بی درنگ

1 دو جوی روان از دهانش ز خلم دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

1 بهارست همواره هر روزیم به منکر فراوان، به معروف کم

1 مکن خویشتن از ره راست گم که خود را به دوزخ بری بافدم

1 به دشت ار به شمشیر بگزاردم ازان به که ماهی بیو باردم

1 اگر باشگونه بود پیرهن بود حاجت برکشیدن زتن

1 جگر تشنگانند بی‌توشگان که بیچارگانند و بی‌زاوران