ابیات به جا مانده از مثنوی بحر متقارب در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 نفس را به عذرم چو انگیز کرد چو آذر فزا آتشم تیز کرد

1 ز هر خاشه‌ای خویشتن پرورد که جز خاش وی را چه اندر خورد؟

1 نشست وسخن را همی خاش زد ز آب دهن کوه را شاش زد

1 ببادافره جاودان کردمند به دوزخ بماند روانش نژند

1 یکی بزم خرم بیاراستند می و رود و رامشگران خواستند

1 تن خنگ بید، ارچه باشد سپید به تری و نرمی نباشد چو بید

1 کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار کفیده شود سنگ تیمار خوار

1 درخش، ارنخندد به وقت بهار همانا نگرید چنین ابر زار

1 به دامم نیامد بسان تو گور رهایی نیابی، بدین سان مشور

1 رسیدند زی شهر چندان فراز سپه خیمه زد در نشیب و فراز