نشست وسخن را همی خاش از رودکی سمرقندی مثنوی 13
1. نشست وسخن را همی خاش زد
ز آب دهن کوه را شاش زد
ببادافره جاودان کردمند از رودکی سمرقندی مثنوی 14
1. ببادافره جاودان کردمند
به دوزخ بماند روانش نژند
یکی بزم خرم بیاراستند از رودکی سمرقندی مثنوی 15
1. یکی بزم خرم بیاراستند
می و رود و رامشگران خواستند
تن خنگ بید، ارچه باشد از رودکی سمرقندی مثنوی 16
1. تن خنگ بید، ارچه باشد سپید
به تری و نرمی نباشد چو بید
کفیدش دل از غم، چون از رودکی سمرقندی مثنوی 17
1. کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار
کفیده شود سنگ تیمار خوار
درخش، ارنخندد به وقت از رودکی سمرقندی مثنوی 18
1. درخش، ارنخندد به وقت بهار
همانا نگرید چنین ابر زار
به دامم نیامد بسان از رودکی سمرقندی مثنوی 19
1. به دامم نیامد بسان تو گور
رهایی نیابی، بدین سان مشور
رسیدند زی شهر چندان از رودکی سمرقندی مثنوی 20
1. رسیدند زی شهر چندان فراز
سپه خیمه زد در نشیب و فراز
چه خوش گفت مزدور با از رودکی سمرقندی مثنوی 21
1. چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:
مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش
تن از خوی پر آب و دهان از رودکی سمرقندی مثنوی 22
1. تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک
زبان گشته از تشنگی چاک چاک
فگندند بر لاد پر نیخ از رودکی سمرقندی مثنوی 23
1. فگندند بر لاد پر نیخ سنگ
نکردند در کار موبد درنگ
به یک باد اگر بیشتر از رودکی سمرقندی مثنوی 24
1. به یک باد اگر بیشتر تار رنگ
که باشد که بیشی بود بی درنگ