آن را که جفاجوست نمی‌باید خواست از رهی معیری رباعی 154
1. آن را که جفاجوست نمی‌باید خواست
سنگین دل و بدخوست نمی‌باید خواست
مستان خرابات ز خود بی‌خبرند از رهی معیری رباعی 155
1. مستان خرابات ز خود بی‌خبرند
جمعند و ز بوی گل پراکنده‌ترند
ای جلوهٔ برق آشیان‌سوز تو را از رهی معیری رباعی 156
1. ای جلوهٔ برق آشیان‌سوز تو را
ای روشنی شمع شب‌افروز تو را
داریم دلی صاف‌تر از سینه صبح از رهی معیری رباعی 157
1. داریم دلی صاف‌تر از سینه صبح
در پاکی و روشنی چو آیینه صبح
گلبرگ به نرمی چو بر و دوش تو نیست از رهی معیری رباعی 158
1. گلبرگ به نرمی چو بر و دوش تو نیست
مهتاب به جلوه چون بناگوش تو نیست
یا عافیت از چشم فسون‌سازم ده از رهی معیری رباعی 159
1. یا عافیت از چشم فسون‌سازم ده
یا آن که زبان شکوه‌پردازم ده
خم گشت به لعلگون شراب آبستن از رهی معیری رباعی 160
1. خم گشت به لعلگون شراب آبستن
پیمانه به آتشین گلاب آبستن
جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید از رهی معیری رباعی 161
1. جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید
وز داغ تو با ناله به لب می‌آید
چون ماه نو از حلقه‌به‌گوشان توایم از رهی معیری رباعی 162
1. چون ماه نو از حلقه‌به‌گوشان توایم
چون رود خروشنده خروشان توایم
ای ناله چه شد در دل او تأثیرت از رهی معیری رباعی 163
1. ای ناله چه شد در دل او تأثیرت
کامشب نبود یک سر مو تأثیرت
بی‌روی تو گشت لاله‌گون مردم چشم از رهی معیری رباعی 164
1. بی‌روی تو گشت لاله‌گون مردم چشم
بنشست ز دوریت به خون مردم چشم
از آتش دل شمع طرب را مانم از رهی معیری رباعی 165
1. از آتش دل شمع طرب را مانم
وز شعله آه سوز تب را مانم