رباعیها رهی معیری

1 بی‌روی تو گشت لاله‌گون مردم چشم بنشست ز دوریت به خون مردم چشم

2 افتادی اگر ز چشم مردم چون اشک در چشم منی عزیز چون مردم چشم

1 از آتش دل شمع طرب را مانم وز شعله آه سوز تب را مانم

2 دور از لب خندان تو ای صبح امید از ناله زار مرغ شب را مانم

1 ای بی‌خبر از محنت روزافزونم دانم که ندانی از جدایی چونم

2 باز آی که سرگشته‌تر از فرهادم دریاب که دیوانه‌تر از مجنونم

1 آسودگی از محن ندارد مادر آسایش جان و تن ندارد مادر

2 دارد غم و اندوه جگرگوشه خویش ورنه غم خویشتن ندارد مادر

1 هر لاله آتشین دل سوخته‌ای است هر شعله برق جان افروخته‌ای است

2 نرگس که ز بار غم سر افکنده به زیر بیننده چشم از جهان دوخته‌ای است

1 از ظلم حذر کن اگرت باید ملک در سایهٔ معدلت بیاساید ملک

2 با کفر توان ملک نگه داشت ولی با ظلم و ستمگری نمی‌پاید ملک

1 مسعود که یافت عز و جاه از لاهور تابید چو نور صبحگاه از لاهور

2 سالار سخنوران به تازی و دری است خواه از همدان باشد و خواه از لاهور

1 کاش امشبم آن شمع طرب می‌آمد وین روز مفارقت به شب می‌آمد

2 آن لب که چو جان ماست دور از لب ماست ای کاش که جان ما به لب می‌آمد

1 دردا که بهار عیش ما آخر شد دوران گل از باد فنا آخر شد

2 شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما افسانه افسانه‌سرا آخر شد