زلف چون بر عذار میفکنی از اثیر اخسیکتی غزل 167

1 زلف چون بر عذار میفکنی لیل را در نهار میفکنی

2 چون لبت مست لطف میگردد باده را در خمار میفکنی

3 جانی آویخته است برفتراک تا نظر بر شکار میفکنی

4 هر کجا مهر در میان آمد خویشتن بر کنار میفکنی

5 خرما با تو کی دود که بجور اسب بر روزگار میفکنی

6 همچو سوزن، اگرچه سرتیزی بخیه بر روی کار میفکنی

7 صف ناموس تو شکست آرد زانکه در چنگ یار میفکنی