زلف چون بر عذار میفکنی از اثیر اخسیکتی غزل 167

1 دوش که این شهسوار کره ابلق از قرپوس غروب گشت معلق

2 شام سیه گر، بزیر دست فرو داد مهره ی اصفر ز طرف رقعه ازرق

1 در جهان هفت خصال است پسند حکما که از آن هفت فراترعددی با من نیست

2 چو بمطعوم در آئی بسوی گوشت گرای که بدن را به ازاو هیچ غذا ممکن نیست

1 غمگین دلکی، ز راه دور آوردم او می‌نامد، منش به زور آوردم

2 آنجاش ز دست کافری بِربودم وین جاش به پای خود به گور آوردم

1 چون شب بآفتاب رخ شاه داد جان یک رنگ شد قبای گهر بفت آسمان

2 آئینه دار صبح برآمد به صیقلی تا رنگ شام، پنبه گرفت از دل جهان