1 زلف را چون به قصد تاب دهد کفر را سر به مهر آب دهد

2 باز چون درکشد نقاب از روی همه کفار را جواب دهد

3 چون درآید به جلوه ماه رخش تاب در جان آفتاب دهد

4 تیر چشمش که کم خطا کرده است مالش عاشقان صواب دهد

5 همه خامان بی حقیقت را سر زلفش هزار تاب دهد

6 تشنگان را که خار هجر نهاد لب گلرنگ او شراب دهد

7 غم او زان چنین قوی افتاد که دلم دایمش کباب دهد

8 گاه شعرم بدو شکر ریزد گاه چشمم بدو گلاب دهد

9 گر دلم می‌دهد غمش را جای گنج را جایگه خراب دهد

10 دل به جان باز می‌نهد غم او تا درین دردش انقلاب دهد

11 دل عطار چون ز دست بشد چکند تن در اضطراب دهد