زلفت که باد از هر طرف از امیرخسرو دهلوی غزل 1199

1 زلفت که باد از هر طرف گه گه پریشان داردش هر مو که برباید ازو زنجیر صد جان داردش

2 جوری که هر دم می کند، گر مردمی باشد درو آخر ز چندان کرده ها وقتی پشیمان داردش

3 خاکی که از کویت برم، در دیده پنهانش کنم مفلس که یابد گوهری ناچار پنهان داردش

4 گفتار تو کاید برون از جان و در جان در رود مردم کش است از چه لبت، گر آب حیوان داردش

5 دور از من آن کو دور شد از چون تویی نزدیک من تلخ است عیشش در فلک در شکرستان داردش

6 پروانه ای کش ناگهان شمعی به مهمان در رسد خود را مگر بریان کند، دیگر چه مهمان داردش؟

7 بیچاره خسرو را گهی هوش همی باشد، ولی هوشی که از مردم برد گو تا به سامان داردش