زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
1 زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست در حقِ ما هر چه گوید جایِ هیچ اکراه نیست
2 در طریقت هر چه پیشِ سالک آید خیرِ اوست در صراطِ مستقیم ای دل کسی گمراه نیست
3 تا چه بازی رخ نماید بیدَقی خواهیم راند عرصهٔ شطرنجِ رندان را مجالِ شاه نیست
4 چیست این سقفِ بلندِ سادهٔ بسیارنقش زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست
5 این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است کاین همه زخمِ نهان هست و مجالِ آه نیست
6 صاحبِ دیوانِ ما گویی نمی‌داند حساب کاندر این طُغرا نشانِ حِسبَةً لِلّه نیست
7 هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو کِبر و ناز و حاجِب و دربان بدین درگاه نیست
8 بر درِ میخانه رفتن کارِ یکرنگان بود خودفروشان را به کویِ می فروشان راه نیست
9 هر چه هست از قامتِ ناسازِ بی اندام ماست ور نه تشریفِ تو بر بالایِ کس کوتاه نیست
10 بندهٔ پیرِ خراباتم که لطفش دایم است ور نه لطفِ شیخ و زاهد، گاه هست و گاه نیست
11 حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربیست عاشقِ دُردی کش اندر بندِ مال و جاه نیست
معنی شعر:
فقط انسان فهیم، فرهیخته و معقول می تواند تو را راهنمایی کند. پس تنها با دانایان مشورت کن. و از هم صحبتی با نادان حذر کن. با عقل و درایت، همت و پشتکار به همنشینی و همصحبتی با آگاهان بکوش تا توفیق بیابی.