زاهد که اساس دین برونق از اهلی شیرازی رباعی 196

1 شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست کم شادیست این که دل من غمین ازوست

2 آن سرو پاکدامن ازین باغ کم مباد کاین پاک دیده را نظر پاک بین ازوست

1 آه کز دست دل این سینه ریش است مرا هر بلایی که بود از دل خویش است مرا

2 من که بیگانه ز خویشم ز غم و محبت هجر چه غم از محنت بیگانه و خویش است مرا

1 این است نهان از نمک آن تازه جوان را کز هوش رود هرکه تماشا کند آن را

2 آهوی ختایی فکند نافه بصحرا گر بنگرد آن خال و خط مشک فشان را