زاهد بره کعبه رود کاین از اهلی شیرازی غزل 307

1 زاهد بره کعبه رود کاین ره دین است خوش میرود اما ره مقصود نه این است

2 تا بود دل خسته غمی بود ز عشقت هر چند که دیدیم همین بود و همین است

3 جان دادن و کام از لب معشوق گرفتن این رسم حریفی است محبت نه چنین است

4 امروز که عشق تو بعالم زده آتش آسوده حریفی است که در زیر زمین است

5 هرچند که شد فتنه چشم تو جهانسوز تا خط تو بر خاسته او گوشه نشین است

6 خوشوقتی خلق از دل شادست ولیکن خوشوقت دلی کز غم عشق تو حزین است

7 اهلی مکن از زخم جفا ناله که در عشق گه مرهم لطفست و گهی نشتر کین است