زاهد، مرا که بیدل و دین از اهلی شیرازی غزل 456

1 زاهد، مرا که بیدل و دین آفریده اند عیبم چه میکنی که چنین آفریده اند

2 روی تو بود قبله گه آسمانیان روزی که آسمان و زمین آفریده اند

3 آه این چه قسمتست که هر محنتی که هست از بهر عاشقان حزین آفریده اند

4 هرگز زمهر چرخ ندیدیم غیر کین مهر سپهر را پی کین آفریده اند

5 اهلی ز گفتگو نتواند خموش شد چون بلبلش برای همین آفریده اند

6 خلوت تیره اهلی که تو دوزخ شمری خوش بهشتی است اگر خلق عذابش ندهند