ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم از صائب تبریزی دیوان اشعار 501

1 سنگ طفلان از جنون رطل گرانی شد مرا درد و داغ عشق باغ و بوستانی شد مرا

2 از گرفتاری به آزادی رسیدم در قفس خارخار دیدن گل آشیانی شد مرا

1 عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را در حریم سینه افروزد چراغ طور را

2 حیرتی دارم که با این نشأه سرشار عشق دار چون بر دوش خود دارد سر منصور را

1 نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا سایه می بوسد زمین از دور، آهوی ترا

2 نیستم شایسته گر نظاره روی ترا سجده ای از دور دارم طاق ابروی ترا

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را