1 ای ز چون تو بت شده، صد پارسا زنار دار آفتابی، روی ما در قبله دیدار دار

2 چون غم و اندوه خالت را فراوان پیشوا در بلا و فتنه چشمت را هزاران کار دار

3 رشکم آید ز آنچه غمهایت، دگر یاران خورند آن همه یک جا کن و پیش من غمخوار دار

4 ناوکی زن بر دلم کز زحمت خود وا رهم خویش را بهر دلم یک دم درین پیکار دار

5 درد دل چون از تو یادم می دهد، مرهم مکن بر دگر دلها در آویز و دلم افگار دار

6 من نه آن یارم که دارم پیش تو خود را عزیز راضیم، خواهی عزیزم دار و خواهی خوار دار

7 از چو تو هندوی کافر کیش گل چهره ست دنگ گل به هندستان بود چون برهمن زنار دار

8 رنگ می آرد کف پایت ز خون چشم من یک دمی پا را بر این دو دیده خونبار دار

9 چند گویی نیست بیهوشی مشتاقان زمن می توانی، خسرو بیچاره را هشیار دار