ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2902

1 ای درآورده جهانی را ز پای بانگ نای و بانگ نای و بانگ نای

2 چیست نی آن یار شیرین بوسه را بوسه جای و بوسه جای و بوسه جای

3 آن نی بی‌دست و پا بستد ز خلق دست و پای و دست و پای و دست پای

4 نی بهانه‌ست این نه بر پای نی است نیست الا بانگ پر آن همای

5 خود خدای است این همه روپوش چیست می‌کشد اهل خدا را تا خدای

6 ما گدایانیم و الله الغنی از غنی دان آنچ بینی با گدای

7 ما همه تاریکی و الله نور ز آفتاب آمد شعاع این سرای

8 در سرا چون سایه آمیز است نور نور خواهی زین سرا بر بام آی

9 دلخوشی گاهی و گاهی تنگ دل دل نخواهی تنگ رو زین تنگنای