ای جفا آموخته، از از امیرخسرو دهلوی غزل 1153

1 ای جفا آموخته، از غمزه بدخوی خویش نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش

2 می روم در راه بیداد و جفا از خوی بد بد نباشد گر دمی باز ایستی از خوی خویش

3 چون تنم از ناتوانی موی شد بی هیچ فرق فرق کن گر می توانی از تنم تا موی خویش

4 چون به پهلوی خودم در رنج و بس ترسم که پیش خویشتن را هم ببینم بعد ازین پهلوی خویش

5 روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد روی خود در روی من بین، روی من در روی خویش

6 یک دم، ای آیینه جان، رو نما تا جا کنم بر سر دست خودت یا بر سر زانوی خویش

7 چشم باشد زیر ابرو، ور تو باشی چشم من از عزیزی شانمت بالاتر از ابروی خویش

8 از نزاری آن چنان گشتم که گر می بنگرم می توانم دیدن از یک سوی دیگر سوی خویش

9 یک شبی دزدیده می خواهم که آیم سوی تو که شفیع عفو باشی بر سگان کوی خویش

10 گر خیال قامتت اندر سر سرو اوفتد سرنگون همچون خیال خود فتد و در جوی خویش

11 گوش هندو پاره باشد، ور منم هندوی تو پاره کن گوش و مکن پاره دل هندوی خویش

12 هر زمان گویی که خسرو جادویی چون می کنی این مپرس از من، بپرس از غمزه جادوی خویش