ای خورده ز شکر لبت خار رطب از اهلی شیرازی رباعی 7

1 چند باشد چو مسیحا سر افلاک تورا خاک ره باش که گل بر دمد از خاک تورا

2 شاهد جان نکند صورت خود از تو دریغ گر چو آیینه بود چشم و دلی پاک تورا

1 وقت طرب ایام گل و موسم کشت است میخانه ما در همه ایام بهشت است

2 بی یاد تو در هیچ مقامی نه نشستم گر گوشه محراب و گر کنج کنشت است

1 عشق جانان راحت جان من بیچاره است آتش دوزخ بهشت مرغ آتشخواره است

2 تا گل رویش شکفت آن سرو دل با کس نماند ور کسی دارد دلی چون غنچه هم صد پاره است