تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2415

1 تو دیده گشته و ما را بکرده نادیده بدیده گریه ما را بدین بخندیده

2 بخند جان و جهان چون مقام خنده تو راست بکن که هر چه کنی هست بس پسندیده

3 ز درد و حسرت تو جان لاله‌ها سیه است گل از جمال رخ توست جامه بدریده

4 ز خلق عالم جان‌های پاک بگزیدند و آنگهان ز میانشان تو بوده بگزیده

5 بدانک عشق نبات و درخت او خشک است به گرد گرد درخت من است پیچیده

6 چو خشک گشت درختم بسی بلندی یافت چو زرد گشت رخم شد چو زر بنازیده

7 خزینه‌های جواهر که این دلم را بود قمارخانه درون جمله را ببازیده

8 هزار ساغر هستی شکسته این دل من خمار نرگس مخمور تو نسازیده

9 ز خام و پخته تهی گشت جان من باری مدد مدد تو چنین آتشی فروزیده

10 مرا چو نی بنوازید شمس تبریزی بهانه بر نی و مطرب ز غم خروشیده