1 تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان

2 ز لب تو بیعنایت، بکجا برم شکایت که صدم جفاست از وی ز تو صدهزار چندان

3 چکنم که در نگیرد بتو شمع برق آهی که چو موم نرم سازد دل سخت تر ز سندان

4 بلب تو جای دندان که گمان برد ز تندی چو مجال دیدن کس نبود چه جای دندان

5 تو بدین جمال و خوبی دل تنگ نیست جایت که فرشته کس مقید نکند بکنج زندان

6 دل من بخود پسندی نکشد ز سجده ات سر که فرشته دیو سازد سر کبر خودپسندان

7 نرسید دست اهلی بسه قدان گلرخ نرسد بدست کوته گل وصل سربلندان