ای از حیای لعل لبت آب از خواجوی کرمانی غزل 885

1 ای از حیای لعل لبت آب گشته می خورشید پیش آتش روی تو کرده خوی

2 در مصر تا حکایت لعل تو گفته‌اند در آتشست شکر مصری بسان نی

3 شور تو در سر من شوریده تا بچند داغ تو بر دل من دلخسته تا بکی

4 در آرزوی لعل تو بینم که هر نفس جانم چو جام می به لب آید هزار پی

5 صبحست و ما چو نرگس مست تو در خمار قم واسقنا المدامة بالصبح یا صبی

6 دلرا که همچو تیر برون شد ز شست ما سوی کمان ابرویت آورده‌ایم پی

7 از ما گمان مبر که توانی شدن جدا زانرو که آفتاب نگردد جدا ز فی

8 مجنون گرش بخیمه لیلی دهند راه تا باشدش حیات نیاید برون ز حی

9 گل را چه غم ز زاری بلبل که در چمن او را هزار عاشق زارست همچو وی

10 خواجو بوقت صبح قدح کش که آفتاب مانند ذره رقص کند از نشاط می