ترا که گنج گشودی ز زخم از خواجوی کرمانی غزل 660

1 ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم

2 اگر هزار فغان کرده است بلبل مست چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم

3 معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم

4 در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم

5 میان لیلی و مجنون چو قرب جانی هست اگر چنانکه بود دوری دیار چه غم

6 ز روزگار میندیش و کار خویش بساز چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم

7 بزیر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست مرا که ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم

8 ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را ز رنج خاطر درویش دلفگار چه غم

9 درین میان که گرفتار عشق شد خواجو گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم