تو ببزم عیش و نبود ره من از اهلی شیرازی غزل 1242

1 تو ببزم عیش و نبود ره من در آن میانه بچه حیله پیشت آیم چه سخن کنم بهانه

2 هوس فسانه یا رب شودت گهی که با من بتو گویم از غم خود سخنی در آن فسانه

3 همه شب بخواب بینم بطواف کعبه خود را چو شبی رسد بکویت سر من بر آستانه

4 بخدا که بیتو جایی نبود قرار و خوابم مگر آنکه مست افتم بدر شرابخانه

5 دو لب تو را چو اهلی نگزد زرشک میرد که مدام عیش دارد لب جام از آن میانه