ترا که موی میان هم وجود از خواجوی کرمانی غزل 158

1 ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست

2 بتیرگی شده آشفته‌تر حقیقت شرع سواد زلف تو گوئی که رای بوالحکمست

3 ز دور چرخ شبی این سوال می‌کردم که از زمانه مرا خود نصیب جمله غمست

4 بطیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست

5 گر آبروی نه در خاک کوش می‌طلبند چو زلف یار قد عاشقان چرا بخمست

6 دلم بغمزه و ابروی او بمکتب عشق امیدوار چو طفلان بنون و القلمست

7 ز شام زلف سیه چون نمود طلعت صبح زمانه گفت که ای عاشقان سپیده‌دمست

8 مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش میان لاغر او در کنار کم ز کمست

9 ز لعل او شکری التماس می‌کردم که مدتی است که جانم مقید المست

10 جواب داد که بر هیچ دل منه خواجو که چون میان دهنم را وجود در عدمست