ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 422

1 ای که رویت چو گل و زلف تو چون شمشادست جانم آن لحظه که غمگین تو باشم شادست

2 نقدهایی که نه نقد غم توست آن خاکست غیر پیمودن باد هوس تو بادست

3 کار او دارد کموخته کار توست زانک کار تو یقین کارگه ایجادست

4 آسمان را و زمین را خبرست و معلوم کآسمان همچو زمین امر تو را منقادست

5 روی بنمای و خمار دو جهان را بشکن نه که امروز خماران تو را میعادست

6 آفتاب ار چه در این دور فریدست و وحید شرقیانند که او در صفشان آحادست

7 خسروان خاک کفش را به خدا تاج کنند هر که شیرین تو را دلشده چون فرهادست

8 می‌نهد بر لب خود دست دل من که خموش این چه وقت سخن‌ست و چه گه فریادست