ای که مهجوری عشاق روا می‌داری از حافظ شیرازی غزل 449

1 خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

2 عاقبت منزل ما وادی خاموشان است حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

1 بیار باده و بازم رهان ز مخموری که هم به باده توان کرد دفع رنجوری

2 به هیچ وجه نتابد چراغ مجلس انس مگر به روی نگار و شراب انگوری

1 بر سرِ آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید

2 خلوتِ دل نیست جایِ صحبت اَضداد دیو چو بیرون رود، فرشته درآید

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای

1 هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد هر پاکروی که بود تردامن شد

2 گویند شب آبستن و این است عجب کاو مرد ندید از چه آبستن شد