ای که مهجوری عشاق روا می‌داری از حافظ شیرازی غزل 449

1 ای که مهجوری عشاق روا می‌داری عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

2 تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

3 دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

4 ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

5 ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

6 تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری

7 حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند سعی نابرده چه امید عطا می‌داری