ای با سگت فرشته دم از بندگی از اهلی شیرازی غزل 1258

1 ای با سگت فرشته دم از بندگی زده تنها نه او که هرکه دم از زندگی زده

2 پیش رخ تو گل نشکفت بلکه باغ آتش بنو بهار ز شرمنگی زده

3 مه با تو بر نیاید از آنرو هلال شد یعنی که حلقه بر در درماندگی زده

4 در کوی عشق افسر جم باد می برد خرم کسی که لاف سر افکندگی زده

5 اهلی تو کیستی که در محرمی زنی در حضرتی که کعبه در بندگی زده

6 مدعی را بهل از دام غمت تا بجهد باسیران محبت ره وارست مده

7 اهلی از دست تو گر چرخ ستاند همه چیز همه عالم بده و ساقی سرمست مده