تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3128

1 تو هر چند صدری شه مجلسی ز هستی نرستی در این محبسی

2 بده وام جان گر وجوهیت هست درآ مفلسانه اگر مفلسی

3 غریبان برستند و تو حبس غم گه از بی‌کسی و گه از ناکسی

4 در این راه بیراه اگر سابقی چو واگردد این کاروان واپسی

5 لطیفان خوش چشم هستند لیک به چشمت نیایند زیرا خسی

6 نه بازی که صیاد شاهان شوی برو سوی مردار چون کرکسی

7 نه‌ای شاخ تر و پذیرای آب نه درخورد باغ و زر و مغرسی

8 برو سوی جمعی چو در وحشتی بیفروز شمعی چرا مغاسی

9 چو استارگان اندر این برج خاک گهی گنسی و گهی خنسی

10 خمش کن مباف این دم از بهر برد چو در برد ماندی تو خود اطلسی