ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2984

1 ای مرغ گیر دام نهانی نهاده‌ای بر روی دام شعر دخانی نهاده‌ای

2 چندین هزار مرغ بدین فن بکشته‌ای پرهای کشته بهر نشانی نهاده‌ای

3 مرغان پاسبان تو هیهای می‌زنند درهای هویشان چه معانی نهاده‌ای

4 مرغان تشنه را به خرابات قرب خویش خم‌ها و باده‌های معانی نهاده‌ای

5 آن خنب را که ساقی و مستیش بود نبرد از بهر شب روی که تو دانی نهاده‌ای

6 در صبر و توبه عصمت اسپر سرشته‌ای و اندر جفا و خشم سنانی نهاده‌ای

7 بی زحمت سنان و سپر بهر مخلصان ملکی درون سبع مثانی نهاده‌ای

8 زیر سواد چشم روان کرده موج نور و اندر جهان پیر جوانی نهاده‌ای

9 در سینه کز مخیله تصویر می‌رود بی کلک و بی‌بنان تو بنانی نهاده‌ای

10 چندین حجاب لحم و عصب بر فراز دل دل را نفوذ و سیر عیانی نهاده‌ای

11 غمزه عجبتر است که چون تیر می‌پرد یا ابروی که بهر کمانی نهاده‌ای

12 اخلاق مختلف چو شرابات تلخ و نوش در جسم‌های همچو اوانی نهاده‌ای

13 وین شربت نهان مترشح شد از زبان سرجوش نطق را به لسانی نهاده‌ای

14 هر عین و هر عرض چو دهان بسته غنچه‌ای است کان را حجاب مهد غوانی نهاده‌ای

15 روزی که بشکفانی و آن پرده برکشی ای جان جان جان که تو جانی نهاده‌ای

16 دل‌های بی‌قرار ببیند که در فراق از بهر چه نیاز و کشانی نهاده‌ای

17 خاموش تا بگوید آن جان گفته‌ها این چه دراز شعبده خوانی نهاده‌ای