زلف تو هر موی و بادی از امیرخسرو دهلوی غزل 1167

1 زلف تو هر موی و بادی در سرش لعل تو هر گنج و خوبی بر درش

2 هست رویت شعله آتش، ولی شسته اند از هفت آب کوثرش

3 من نگردم گرد آن چشمه، ولی باد پیچیده ست بر نیلوفرش

4 خانه ای کانجا تویی پرده مبند کافتاب اندر نیاید از درش

5 چشم من در سبزه خط تو یافت چشمه ای کز خضر جست اسکندرش

6 ز آب میرد آتش و روشن تر است آتشین رویی که خوی دارد برش

7 آن ز ره کز زلف در بر کرده ای آه خسرو بس بود پیکان گرش