1 دل ناگرفته خال تو در زلف جا گرفت مرغی عجب به دامِ تو افتاد و پا گرفت

2 با سرو از لطافت قدّ تو بادِ صبح هر نکته یی که گفت چمن از هوا گرفت

3 بر باد رفت حاصل عمر عزیز من زین غم که باد دامن زلفت چرا گرفت

4 دل را گرفت شحنهٔ عشقت به دست قهر چون قلب بود آخر کارش خدا گرفت

5 در فنّ زهد بنده خیالی طریقه یی زاین خوبتر ندید که ترک ریا گرفت