شهوت مپرست و بر بتان از اهلی شیرازی رباعی 427

1 اگرچه از رخ خود چشم بسته یی ما را نهان ز چشمی و در دل نشسته یی ما را

2 ز جعد زلف تو هر موی ماست زنجیری چرا درین همه زنجیر بسته یی ما را

1 ای شکرخا کرده شُکرت طوطی گفتار ما شکر توست الحمدلله همچو طوطی کار ما

2 قلبِ روی‌اندوده را گر امتحان ز آتش کنی جز سیه‌رویی نباشد حاصل کردار ما

1 چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا عفو باید کردنت دیوانگی های مرا

2 من بسر گر میروم جرمی ندارم زانکه تو هر دم آتش می فروزی دیگ سودای مرا