یاقوت روان بخش تو تا از خواجوی کرمانی غزل 167

1 یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست چشمم ز غمت چشمهٔ یاقوت روانست

2 آن موی میان تو که سازد کمر از موی موئی بمیان آمده یا موی میانست

3 در موی میانت سخنی نیست که خود نیست لیکن سخن ار هست در آن پسته دهانست

4 تا پشت کمان می‌شکند ابروی شوخت پیوسته ز ابروی تو پشتم چو کمانست

5 با ما به شکر خنده درآ زانکه یقینم کز پستهٔ تنگ تو یقینم بگمانست

6 گفتند که آن جان جهان با تو چنان نیست گوئی که چنانست که با ما نچنانست

7 پنداشت که ما را غم جانست ولیکن ما در غم آنیم که او در غم آنست

8 عمری بتمنای رخش می‌گذرانیم در محنت و غم گرچه که دنیا گذرانست

9 در کنج صوامع مطلب منزل خواجو کو معتکف کوی خرابات مغانست