پیش سرمستان عشقت گلشن از اهلی شیرازی غزل 297

1 پیش سرمستان عشقت گلشن و گلخن یکیست دار منصور و درخت وادی ایمن یکیست

2 حسن او در دل زجام دیده صد عکس افکند در درون خانه صد خورشید و در روزن یکیست

3 خوبرویان همچو پروین اند و او ماه تمام خوشه چین بسیار می بینم ولی خرمن یکیست

4 در گلستان جهان جز وی نمی بینم گلی گر سراسر گل شود عالم بچشم من یکیست

5 دیده یعقوب روشن گشت و دشمن کور شد در محل فرق است ورنه بوی پیراهن یکیست

6 جنگ و بحث خانقه بهم دشمن کند ای خوشا میخانه کانجا دوست با دشمن یکیست

7 گر نظر بر غیر دارم غیر او مقصود نیست دیده در صورت دو شد اهلی ولی دیدن یکیست