1 عشقت خبر ز عالم بیهوشی آورد اهل صلاح را به قدح نوشی آورد

2 رخسار تو که توبه صد پارسا شکست نزدیک شد که رو به سیه پوشی آورد

3 شوق تو شحنه ایست که سلطان عقل را موی جبین گرفته به چاوشی آورد

4 مردن به تیغ تو چو به کوشش میسر است مرده ست آنکه میل به کم کوشی آورد

5 گفتم که زان لب از پی دیوانه شربتی گفت «این مفرحی ست که بیهوشی آورد»

6 من ناتوان ز یاد کسی گشتم، ای طبیب آن دارویم بده که فراموشی آورد

7 خسرو، اگر فسون پری نیست در سرت چشم از فسون بپوش که مدهوشی آورد