ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2392

1 ای کهربای عشقت دل را به خود کشیده دل رفته ما پی دل چون بی‌دلان دویده

2 دزدیده دل ز حسنت از عشق جامه واری تا شحنه فراقت دستان دل بریده

3 از بس شکر که جانم از مصر عشق خورده نی را ز ناله من در جان شکر دمیده

4 در سایه‌های عشقت ای خوش همای عرشی هر لحظه باز جان‌ها تا عرش برپریده

5 ای شاد مرغزاری کان جاست ورد و نسرین از آب عشق رسته وین آهوان چریده

6 دیده ندیده خود را و اکنون ز آینه تو هر دیده خویشتن را در آینه بدیده

7 سرنای دولت تو ای شمس حق تبریز گوش رباب جانی برتافته شنیده